In Memoriam René Henselmans

Dinsdag is René Henselmans op 70 jarige leeftijd overleden. Een Celeritasser in hart en nieren is van ons heengegaan.

Toen zijn dochter Suzanne ging korfballen was zij nog te jong om de rit van de stad naar de Robonsbosweg te maken. Dus René bracht haar. Terwijl Suzanne trainde bleef René voor het raam zitten in de kantine en deed zijn huiswerk voor zijn baas.

Ik was toen trainer/coach van het team waar Suzanne in speelde.  Bij uitwedstrijden was René heel vaak een van de vaders die reed. Dat waren René’s eerste verdiensten voor de vereniging. Het spelletje interesseerde hem eigenlijk niet zo veel maar de mensen die het bedreven des te meer.

Zelf is René ook nog enige tijd als korfbal recreant bezig geweest maar dat was meer voor de leuk als voor de sport. Het was altijd lachen als René zich ging aankleden na het douchen. Stond hij daar in hemd en onderbroek, trok hij sokken en schoenen aan, ging staan om vervolgens zijn lange broek aan te trekken. 

Vanaf het moment dat René zich met de kantine ging bemoeien werd hij gaandeweg het gezicht van Celeritas. Iedere scheidsrechter liep direct naar René voor de sleutel van zijn kleedkamer net als de aanvoerders van de teams die bij René de thee kwamen halen die altijd voor hun klaarstond.

Iedereen in de korfbalwereld kende René, René was Celeritas. Een vriendelijke behulpzame man die je alles kon vragen en haast ook altijd alles wist.  Hij had ook een groot hart voor de jeugd, hij zorgde voor een lekker ijsje na een wedstrijd en bij menig feestje gaf hij de jeugd wat “centjes” om een colaatje te halen.  René genoot van de jeugd bij Celeritas.

Eenmaal op de Groene Voet werd hij ook het Celeritas gezicht bij boulers en voetbalscheidsrechters.

Zijn rol binnen de vereniging werd met de jaren steeds omvangrijker. Hij werd een kantinemedewerker met heel veel technische kennis. Van die technische kennis werd bij de bouw van de kantines en de petanquehal gretig gebruikt gemaakt. Ook zijn organisatie talent werd zeer op prijs gesteld.

Als we iets moesten hebben, bijvoorbeeld verlichting voor de petanquebanen zei hij, wacht maar, ik zal ff kijken in het magazijn. Ondertussen had hij de lantaarnpalen al bij de gemeente geregeld, het elektra voor de verlichting, de schakelaars de stopcontacten de verdeeldozen en de kabels, het kwam er allemaal en de penningmeester merkte er niets van.

Als je voor het complex van Celeritas gaat staan en je roept ” alles wat René geregeld heeft eruit” zit het hele gebouw zonder stroom en verlichting.

Hij was ook altijd optimistisch, het kwam altijd wel goed, ff kijken, het komt wel goed, zei hij dan.

Altijd, ja altijd was hij bezig. Hele dagen heeft hij op het complex doorgebracht, in de keuken, achter de bar, in de hal, overal heeft hij zijn sporen nagelaten. 

Maar nooit in de schijnwerpers, altijd op de achtergrond in dienst van de club.

Ja, René was Celeritas. 

Het is onmogelijk om al zijn verdiensten te benoemen, het zijn er te veel. Nu gaan we erachter komen wat hij allemaal deed.

We zullen hem in al zijn hoedanigheden, maar het meest als René, vreselijk gaan missen. 

Wij wensen de familie heel veel sterkte toe met dit verlies.

Herman Abbes